domingo, 14 de octubre de 2012

ESCRIBIR ES COMO DESNUDARSE


Y en mi caso soy un “stripper” malo. Nunca sé cómo va a acabar mi espectáculo. Dicen que para escribir todo es ponerse, pero creo que es algo más que eso, sin duda lo es.
 
Quizá por eso me cuesta tanto y tengo algo abandonado mi blog. No es complicado publicar un “tuit” o expresar algo en Facebook, pero escribir, algo, con contenido, y que intente transmitir, es otra cosa. Y no deja de ser curioso: expresarme en público no me cuesta, lo hago en clase, en política, ante las familias de mis alumnos, en tertulias… Pero escribir…
 
Vamos a lo que vamos: desde el 26 de febrero no me sentaba a desnudarme. Eran otros tiempos, llegaban las Fallas, con todo lo que supone en mi entorno y en mi mismo. Y, lo que es mejor, dejábamos atrás el invierno. Ahora, visto desde la perspectiva que da el tiempo todo parece más claro, y quizá todo tenga también una explicación. Eran tiempos de cambios, en los que, sin duda alguna, mejor era no desnudarse, sino nadar y guardar la ropa. Sin embargo, ahora ya estamos aquí, frente al invierno, y justo ahora, con el frío, se me ocurre a mi lo del desnudo, no podría ser de otra forma.
 
No obstante el tiempo pasa, y cada vez todo es mejor y más bueno. En aquellos momentos un desnudo no hubiera procedido, había demasiada gente pendiente de mi ropa (lo he dicho bien, no de mi, sino de mi ropa). Parece mentira la de gente mediocre que puedes encontrarte en la vida, en puestos donde precisamente eso, la mediocridad no debería estar permitida.
 
Sin embargo, no es cuestión de perder el tiempo en todos aquellos que quedaron detrás. En estos momentos mi ropa no importa, importo mucho más yo (y quizá por eso puedo desnudarme sin vergüenza). He regresado a la enseñanza, y cada día soy feliz de poder estar con mis alumnos, no de enseñar (que también, aunque eso son palabras mayores), sino de aprender que la Vida son matices, que cada personita que tengo delante es rica en detalles y en virtudes que hay que ayudarles a hacerles ver. Esto no es fácil usando las Matemáticas, las Ciencias de la Naturaleza o la Biología, pero no deja de ser un reto que cada día hace que me levante con ilusión.

 
En esas estaremos ahora, y mientras, y como siempre, sabéis dónde, cómo y en qué lugar encontrarme. Siempre en el mismo camino aunque no siempre en el mismo lugar. Ah! Y la ropa, si la veis, dejadla estar… Quizá con el frío del invierno la necesite.

 

domingo, 26 de febrero de 2012

VALENCIANS I VALENCIANES, FALLERES I FALLERS, CIUTADANS DEL MÓN SENCER... JA ESTEM EN FALLES!!!

Se me va acumulat la feina, però no volia deixar passar el moment i deixar constància de que, des de fa unes hores JA ESTEM EN FALLES!!!

I dic que se m'acumula la feina perquè em falta desenvolupar molts dels "posts" que he escrit, però temps al temps. Ara a gaudir de la festa, de sentir-me afortunat de tot el que tinc i de que, un any més, junt als meus, em dispose a viure la festa més gran del món.

Serem feliços, ballarem la música al carrer, estarem junts, vorem a la dona valenciana emocionada camí de la Mare de Déu, vibrarem amb la pólvora, allargarem la nit i estirarem el dia, deixarem córrer dissimuladament la llàgrima per la galta en tants moments emotius, farem nous amics, disfrutarem de la família, enyorarem els que no estan, i, el que és més important, serem conscients de que, un any més la vida ens porta la primavera, deixant enrere l'hivern, plena de festa, fum i foc envoltat de tot i de tots els que més estimem.



PER UNES GRANS FALLES!

domingo, 19 de febrero de 2012

MOMENTOS FELICES...



UN MOMENTO DE FELICIDAD: UN COCHE GIRANDO UNA ROTONDA Y ESTA CANCIÓN...

martes, 14 de febrero de 2012

lunes, 30 de enero de 2012

ORGULLOSO DE SER VALENCIANO / ORGULLÓS DE SER VALENCIÀ

(Con más tiempo ya escribiré sobre el tema. De momento, y con la que está cayendo, quiero dejar constancia de todo lo que mi tierra tiene. Se puede, y se debe, amar a las personas, pero también a la tierra que te vio nacer, crecer y vivir cada día).

(Amb més temps ja escriuré sobre el tema. De moment, i amb la que està caient, m'agradaria deixar constància de tot allò bo que la meua terra té. Es pot, i cal que així siga, amar les persones, però també la terra que et va vore nàixer, créixer i viure cada dia).


domingo, 22 de enero de 2012

SI TU EM DIUS VINE HO DEIXO TOT... PERÒ DIGUE'M VINE / SI TÚ ME DICES VEN LO DEJO TODO... PERO DIME VEN

És un llibre d'Albert Espinosa que recomane especialment.

Està ple de frases i reflexions que sempre vénen bé...

Destaque, cap al final:
Has de recordar una cosa tan senzilla com que estimar és sempre més valuós que que t'estimin. Estimar mou i atura mons. Que t'estimin, si tu no estimes, t'acabarà afeblint...
...per portar la vida endavant... t'has d'adonar que ens hem passat la vida, des de petits, responent a la pregunta sobre què m'agrada.
Què m'agrada de menjar, de roba, de joguines, d'estudis, de feina, d'amistat, d'amor, de sexe...
I aquests "què m'agrada" marquen el nostre món. Fa la impressió que el fet que ens agradi alguna cosa és indicador d'un rumb o un desig, i has de saber que no és així.
El que ens agrada no és el nostre camí, com tampoc no ho és allò que no ens agrada. De vegades, el nostre rumb pot estar en allò que en provoca indiferència, en allò que no ens apassiona o en allò que avorrim.
Entén això: has de confiar en tu, no en el que creus que a tu t'agrada... La senda no la marca mai el que t'agrada, sinó que la marques tu...

En fi, pel que fa a mi... continue estimant i continue estimant-te...


--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


Es un libro de Albert Espinosa que recomiendo especialmente.


Está lleno de frases y reflexiones que siempre vienen bien...


Destaco, hacia el final:

Debes recordar algo tan sencillo como que amar es siempre más valioso que que te amen. Amar mueve mundos y los para. Que te amen, si tú no amas, te acabará debilitando...

...para llevar la vida adelante... te debes percatar que nos hemos pasado la vida, desde pequeños, respondiendo a la pregunta sobre lo que nos gusta.

Qué me gusta de comer, de ropa, de juguetes, de estudios, de trabajo, de amistad, de amor, de sexo...

Y estos "qué me gusta" marcan nuestro mundo. Da la impresión de que el hecho de que nos guste algo es indicador de un rumbo o un deseo, y debes saber que no es así.

Lo que nos gusta no es nuestro camino, como tampoco lo es lo que no nos gusta. A veces, nuestro rumbo puede estar en lo que provoca indiferencia, en lo que no nos apasiona o en lo que aborrecemos.

Entiende eso: debes confiar en ti, no en el que crees que a ti te gusta... La senda no la marca nunca lo que te gusta, sino que la marcas tú...

En fin, por lo que a mi respecta... continúo amando y continúo amándote...

lunes, 16 de enero de 2012

MIENTRAS QUEDE POR DECIR UNA PALABRA...



Aunque contradiga al título del post, hoy, aún quedando palabras por decir y por escribir, quiero dedicar una canción a dos personitas muy importantes para mi que lo están pasando mal.

Ah! Y, ya de paso, hoy voy a ser un poco egoísta y me la dedico también a mi y a quien la quiera recoger...